Κάθε βράδυ που κλείνεις τα μάτια, κλείνει και ένα μικρό κεφάλαιο της ζωής σου. Σφραγίζεται και μένει μέσα σου. Πολλά μπορεί να συμβούν σε μια μέρα. Κομμάτια σου φεύγουν και έρχονται άλλα, έρωτες τελειώνουν και αρχίζουν άλλοι, άνθρωποι χάνονται και γεννιούνται νέοι. Αλήθειες πετάνε μπροστά σου που σκοτώνεις και περιθάλπεις ψέματα που σε τρέφουν.

Φοβόμουν ν’ αντικρίσω την αλήθεια, μέχρι που με κοίταξε το ψέμα. Ήταν τόσο γλυκό το βλέμμα του. Από αυτά που κοιτάς και η ηχώ τους σε ακολουθεί όπου και αν πηγαίνεις.

Είχε τόσο γλυκιά φωνή όταν τραγουδούσε. Κάθε φορά που την άκουγα έβαζα τα κλάματα. Χωρίς λόγο. Απλά τα μάτια μου άρχιζαν να τρέχουν χωρίς σταματημό. Λες και ήθελαν να ξεπλύνουν τις αμαρτίες μου. Τελικά όμως, ποιος ορίζει την αμαρτία; Αυτός που έχεις διαλέξει να αποκαλείς δημιουργό σου, οι γονείς σου, η κοινωνία, ή όλοι μαζί; Ή μήπως εσύ; Για τον κάθε ένα η αμαρτία ορίζεται διαφορετικά. Δεν εξαρτάται από την πράξη, αλλά από αυτό που νιώθεις μετά από αυτήν. Συνείδηση θαρρώ πως λέγεται. Αν δεν έχεις, ίσως να’ σαι και τυχερός. Αν όμως έχεις, μαζί της έρχεται και η «υποχρέωση» να βγάλεις την αλήθεια προς τα έξω και να αφήσεις ελεύθερο, όποιον και αν βασανίζεις. Χτύπησέ τον στην πλάτη και χάρισέ του λίγη γαλήνη. Στο τέλος, θα βρεις και εσύ τη δίκη σου.