Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Υποτίθεται πως τα ημερολόγια είναι για να αδειάζεις τις σκέψεις σου. Εγώ έχω να γράψω τρεις μήνες… ίσως δεν έχω και τόσες πολλές σκέψεις. Ή δραπετεύουν πριν προλάβω να τις γράψω.

Έφτασε πάλι εκείνη η εποχή που τα καλά φυλαγμένα ψυχοσωματικά μου προβλήματα, χτυπάνε δυνατά την πόρτα για να βγουν. Αυτή τη φορά ξεκινάνε από την αδυναμία μου να μείνω ευχαριστημένος σε μια, φαινομενικά οκ, δουλειά. Η φύση της δουλειάς είναι αδιάφορη. Δεν με αγγίζει. Οι άνθρωποι που την περιβάλλουν, όμως, είναι άξιοι στο να με επιβαρύνουν με την κάθε μαλακία που υπάρχει στο κεφάλι τους. Λες και εγώ δεν έχω τις δικές μου.

Νομίζω πως όσο μεγαλώνω, και δεν εννοώ χρόνο με το χρόνο, αλλά μέρα με τη μέρα, οι άνθρωποι που μπορώ να αντέξω είναι όλο και λιγότεροι. Και ξέρεις ποιο είναι το γαμάτο της όλης υπόθεσης; Δεν με νοιάζει καθόλου που λιγοστεύουν! Ίσα ίσα που σκέφτομαι πως άργησα πολύ να τους ξεφορτωθώ. Ο Βέγγος είχε πει πως τα πολλά χέρια κατσιάζουν. Πόσο δίκιο είχε. Έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζονται πολλά χέρια για να σου κλείσουν τα μάτια.

Αρνούμαι και θα συνεχίσω να αρνούμαι, για όσο μπορώ, να παραμένω σε μια δουλειά/κατάσταση/σχέση/φιλία ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων, που δεν μπορώ να ανεχτώ ή να αντέξω. Αυτά που θα κερδίσω αποχωρώντας από μια τέτοια περίπτωση, είναι σίγουρα περισσότερα από αυτά που θα χάσω. Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα, γιατί πάντα φεύγουν οι «καλοί» και ποτέ οι μαλάκες; Πρέπει να είσαι μαλάκας για να επιβιώσεις σε αυτόν τον κόσμο; Fuck NO! Την απάντηση δεν την έχω βρει ακόμα, αλλά θα τη βρω!