Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Πάντα αναρωτιόμουν πότε θα παραδεχτώ πως δεν υπάρχει, αυτό που λέμε, φυσιολογικό. Για να υπάρξει κάτι φυσιολογικό, σημαίνει πως υπάρχει ένας γενικός κανόνας που κάποιος έφτιαξε και όρισε, τι είναι φυσιολογικό. Φακ δατ!

Εσύ, εγώ, ο άλλος, η άλλη, η παραδίπλα, η περαστική και ο διπλανός της, είμαστε ξεχωριστοί, μοναδικοί και περίεργοι. Δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαστε κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να λέμε οποιαδήποτε άλλη «φυσιολογική» μαλακία μας έρχεται στο κεφάλι. Το μόνο που χρειάζεται να λέμε, είναι αυτό που σκεφτόμαστε. Είναι μερικοί που το κάνουν. Και ξέρεις ποιοι είναι; Θα σου πω.

Όταν ήμουν μικρός και έβλεπα ασπρόμαυρες ταινίες, πίστευα πως οι άνθρωποι τότε, τα έβλεπαν ασπρόμαυρα. Το ξέρω, ηλίθιο, αλλά αυτό πίστευα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο κόσμος εξελίχθηκε και άρχισε να βλέπει έγχρωμα, γι’ αυτό και οι ταινίες έγιναν έγχρωμες. Το ξέρω, συνεχίζει να είναι ηλίθιο, αλλά αυτό πίστευα και δε με νοιάζει τι σκέφτεσαι. Όταν, λοιπόν, τα πράγματα ήταν ασπρόμαυρα, όλα ήταν πιο απλά. Κάνε μια αναδρομή, αλλά μην πας μακριά. Σκέψου μόνο πως δεν υπήρχαν ούτε κινητά τότε. Μόνο και μόνο αυτό, τα κάνει όλα απλούστερα. Ο κόσμος μιλούσε ξεκάθαρα, αναλογικά, χωρίς να βρίσκεται πίσω από καμία οθόνη. Κατάλαβες τώρα, ποιοι λένε αυτό που σκέφτονται; Όσοι τα βλέπουν ασπρόμαυρα σε έναν έγχρωμο κόσμο.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ένας ωμός, ειλικρινής κόσμος, αλλά αυτή είναι άλλη μια απορία που θα πάρω μαζί μου!