Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι άνθρωπος που τα παρατάει εύκολα. Μάλλον, για να το πω πιο σωστά, βαριέται εύκολα. Ίσως επειδή θέλω αυτά που κάνω να γίνονται με τον τρόπο που θεωρώ σωστό. Σε περίπτωση που δεν μπορώ να το πετύχω αυτό, πολύ απλά, βαριέμαι! Κάποιοι μπορεί να με θεωρούν εγωιστή για αυτό μου το σκεπτικό, αλλά, ειλικρινά, δε με νοιάζει.

Love me or hate me for what I am

Μεγάλωσα με μια νοοτροπία όπου έπρεπε να είμαι αρεστός σε όλους. Έπρεπε να κινούμαι βάσει των προτύπων της κοινωνίας μας. Αυτής της “αγαπημένης” κοινωνίας που ταμπελώνει, περιθωριοποιεί, δικάζει και καταδικάζει. Ίσως να φταίει η κλειστή κοινωνία του νησιού, αν και, πλέον, έχω φύγει από αυτό το σκεπτικό. Κάθε γειτονιά μιας μεγαλούπολης όπως η Αθήνα, είναι μια μικρότερης κλίμακας, κλειστή κοινωνία.

Μείνε διαφορετικός

Γονείς! Από εσάς ξεκινάει η άνοδος ή η πτώση. Στον μικρόκοσμο της οικογένειας βρίσκεται η αρχή και το τέλος της εξέλιξης ενός παιδιού. Ή κόβονται φτερά ή γεννιούνται νέα.

Το κλισέ πως ένα παιδί πρέπει: Να καταφέρει ό,τι δεν κατάφεραν οι γονείς, να γίνει γιατρός/δικηγόρος, να είναι ευπρεπής και σύμφωνος με τα πρότυπα της μάζας και πολλά ακόμα, θεωρώ, πως πρέπει να φεύγουν απ’ το παράθυρο κάθε σπιτιού.

Γονιός δεν έχω γίνει. Δεν έχω τέτοια εμπειρία. Ωστόσο πιστεύω πως ένα παιδί πρέπει: Να είναι καλός άνθρωπος, να μάθει να αγαπά, να ακολουθήσει το επάγγελμα που θέλει, είτε αυτό είναι μουσικός, είτε τσαγκάρης, είτε δικηγόρος, είτε σεφ. Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, θα είσαι ευτυχισμένος ακόμα και αν δεν κολυμπάς στο χρήμα. Ναι, συμβαίνει και αυτό!

Κλείνοντας, να σου πω πως ένα παιδί (αλλά ούτε και εσύ) δεν πρέπει να πάψει ποτέ να ονειρεύεται.

Αν ακούγαμε τα όνειρά μας λίγο περισσότερο, αυτός ο κόσμος θα παρέμενε το ίδιο χάλια με τώρα… απλά με περισσότερα μπαλόνια στον ουρανό!

-ρ.α-