Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Κάποτε πίστευα πως ο καιρός ήταν μια αντανάκλαση του εαυτού μου και της εσωτερικής μου διάθεσης. Μουντός καιρός, μουντή και η διάθεση. Βροχερός καιρός, λυπημένη διάθεση. Κεραυνοί και χαλάζι, νεύρα μέσα μου. Ηλιόλουστος καιρός, καλή διάθεση.

Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα όταν πολλές, συνεχόμενες μέρες με καλό καιρό, η διάθεσή μου έμοιαζε να βγήκε από ένα σκοτεινό ποίημα του Πόε. Από την άλλη ένιωθα μελαγχολία ανεξαρτήτως καιρού. Οπότε κατάλαβα πως καθένας μας έχει το δικό του «καιρό».

Ο καιρός μέσα μου

Για κάποιο λόγο, η μελαγχολία και εγώ πηγαίνουμε χέρι-χέρι. Από όσο μπορώ να με θυμηθώ, ενώ ήμουν πάντα χαμογελαστός, μέσα μου είχα μια μαυρίλα. Μάλλον, όχι. Όχι μαυρίλα. Είχα αυτό το γκρι του ουρανού της Σκωτίας. Δεν τα βλέπω όλα μαύρα, ούτε είμαι πεσιμιστής. Το αντίθετο θα έλεγα. Κάποιος θα με έλεγε μαζοχιστή επειδή μου αρέσει να μελαγχολώ. Φυσικά δε με ενδιαφέρει η γνώμη αυτού του κάποιου. Όπως και να ‘χει, θέλω να καταλήξω πως δεν είναι κακό αν σας βγαίνει κάτι τέτοιο. Δεν σημαίνει πως είστε περίεργοι (αν και θα έπρεπε να είστε περήφανοι αν κάποιος σας προσφωνήσει έτσι), ούτε ότι έχετε κατάθλιψη. Είναι ένα ακόμα γαμάτο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.

Φεύγω τώρα γιατί είμαι παρά πολύ κουρασμένος και θέλω να κλείσω τα μάτια μου.