Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια από εκείνες τις μέρες. Ξέρεις ποιες λέω. Από εκείνες που ξυπνάς από έναν σκάρτο ύπνο, το κεφάλι σου το νιώθεις να είναι τυλιγμένο με ένα ζωνάρι που σφίγγει όλο κι περισσότερο κατά τη διάρκεια της μέρας, τα νεύρα σου είναι τεντωμένα σχοινιά, η κοιλιά σου έχει ένα κενό αλλά όχι επειδή πεινάς, ένα αόρατο πόδι σε πατάει γερά στο στήθος περιορίζοντας στο ελάχιστο τις ανάσες σου. Και καθόλη τη διάρκεια της μέρας και όσο συμβαίνουν τα παραπάνω, δεν βρίσκεσαι καν σε χώρο δικό σου, αλλά πίσω από ένα γραφείο, ακόμα πιο πίσω από μια οθόνη.

Παράλληλα με όλα αυτά, το μυαλό μου έτρεχε μερικά χιλιόμετρα μακριά, στο σπίτι, όπου το έτερον ήμισυ περνάει τα δικά του ζόρια. Ζόρια που θέλεις παρά πολύ να βοηθήσεις να ξεπεράσει αλλά δυστυχώς, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Ή μπορείς;

Τέτοιες φωτεινές μέρες, λοιπόν, νοσταλγώ την ταινία “π” του Αρονόφσκι και την ηδονική απελευθέρωση από τον πονοκέφαλο, που προσφέρει ένα τρυπάνι. Αν την έχεις δει, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και μην είσαι μαλάκας τώρα, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις. Απλά μια αποσυμφόρηση ζητάω, που ένα ντεπόν δεν μπορεί να μου προσφέρει!

Υ.Γ:
Και το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιο είναι; Όλες αυτές τις βασανιστηκές ώρες μέχρι να φύγω πετώντας από τη δουλειά, δεν μπορώ να βρω ηρεμία στη μουσική. Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα που να μου αρέσει ούτε να βρω παρηγοριά σε γνώριμα ακούσματα.