Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν ημέρα αναμνήσεων. Αναμνήσεις που ξεκίνησαν να έρχονται στο κεφάλι μου από την ώρα που κοιμόμουν, με τη μορφή ονείρων και εφιαλτών, μέχρι το σούρουπο, με τη μορφή διάσπαρτων flashback. Από εκείνα τα flashback που με κάνουν να αναρωτιέμαι, πότε πρόλαβα να τις κάνω εγώ όλες αυτές τις μαλακίες!

2002 | 18 ετών

Καλοκαίρι στο νησί. Τέσσερις φίλοι πηγαίνουν για μπάνιο. Ένα ατύχημα. Ένα σπασμένο χέρι. Μια αναλήθεια. Τύψεις για πολλά χρόνια.

2005 | 21 ετών

Σπουδές στην Πάτρα. Παραγκωνισμός από παρέα για άγνωστο μέχρι σήμερα λόγο. Τύψεις, δίχως δικαιολογία, για πολλά χρόνια.

2006 | 22 ετών

Πάτρα. Τύψεις επειδή δεν είχα τα κότσια να πω όχι σε κάτι που θα ήταν από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. (Για την ιστορία, αντιστράφηκαν όλα την τελευταία στιγμή!)

2014 | 30 ετών

Πόνος απώλειας.

Δεν μπορώ να συσχετίσω τη μια ανάμνηση με την άλλη. Βασικά, δεν υπάρχει συσχετισμός. Όταν ανοίγει ο συγκεκριμένος ασκός, απλά βγάζει ότι θέλει από μέσα του και στα σερβίρει, είτε τρυφερά, είτε βίαια. Όταν έρχεται εκείνη η ώρα, νιώθω ένα πνίξιμο, θυμάμαι ότι πονούσα μέσα μου, είτε λόγω τύψεων είτε λόγω στεναχώριας, αλλά δεν θυμάμαι το συναίσθημα του πόνου. Ούτε καν του σωματικού πόνου. Ίσως είναι κάποιος μηχανισμός άμυνας που τον διαγράφει απ’ το κεφάλι μας. Εσύ έχει τύχει να το παρατηρήσεις αυτό;

Ίσως ο πόνος να είναι σαν μια στραπατσαρισμένη χορογραφία του μυαλού· τη δοκιμάζεις, ξανά και ξανά, μέχρι να την κάνεις σωστά και να σταματήσεις να πονάς.

Γράψε μου, αν θέλεις, τη δίκη σου εμπειρία.