Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Χθες το βράδυ είχα μια επιφοίτηση! Ξεκίνησα να γράφω το sequel μιας σειράς ηχητικών ιστοριών που κυκλοφόρησα πριν δυο χρόνια. Οι συνθήκες, βέβαια, ήταν διαφορετικές. Έλειπε το αλκοόλ, το τσιγάρο, το παλιό μου, ημιφωτισμένο δωμάτιο, η καταθλιπτική μουσική, το πάτωμα, η μοναξιά μου. Νομίζω πως θα καταφέρω, και χωρίς όλα αυτά, μέχρι το τέλος της χρονιάς, να βγάλω κάτι που μ’ αρέσει.

Ποιον κοροϊδεύω;!

Η ευτυχία πάντα δολοφονούσε την έμπνευσή μου. Δεν έχω την ανάγκη να εκφραστώ ή να δημιουργήσω όταν είμαι καλά μέσα μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα σκέφτηκα όλα αυτά σήμερα. Ίσως μου λείπει λίγο αυτή η ξεγνοιασιά που είχα τότε. Ίσως πάλι να μου λείπει αυτή η εγρήγορση που νιώθεις όταν έχεις βγάλει κάτι από μέσα σου, έχεις κλάψει για αυτό και δεν σε νοιάζει καθόλου πως και αν θα το δεχτεί ο κόσμος. Όπως και να ‘χει, ελπίζω ως το τέλος της χρονιάς να έχω κάνει κάτι γιατί σκούριασα!

Παίζει τον ρόλο του και ο φόβος. Αυτός ο καριόλης που με κάνει να φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να τελειώσω αυτό που θα αρχίσω. Το μυαλό μου είναι σε μια σύγχυση αυτό το διάστημα και το αν θα καταφέρω να γράψω κάτι, είναι από τα τελευταία που με απασχολούν.

48 ώρες

Αυτό το ΣΚ έκλεισα 48 ώρες κλεισμένος σπίτι. Δεν είναι κάποιο ρεκόρ, έχω κάτσει και περισσότερες. Αλλά ήταν δυο μέρες που σκεφτόμουν, για άλλη μια φορά, πόσο λάθος είναι η γαμημένη δουλειά που κάνω. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω… ή αν θα βρεθώ στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου που θα με οδηγήσει στο ψυχιατρείο. Εκεί τουλάχιστον θα είμαι κλεισμένος στον κόσμο μου, distraction free!

Into the Wild

Το θετικό της ημέρας ξέρεις ποιο ήταν; Θυμήθηκα την ταινία που πάντα ξυπνούσε το φευγιό που κατοικεί μέσα μου. Δεν πιστεύω στην ελπίδα, είναι ίσως η μεγαλύτερη, καριόλα, εφεύρεση του ανθρώπου. Αλλά αν πίστευα, αυτή η ταινία θα ήταν η ελπίδα μου. Η ελπίδα πως θα βρω τα κότσια μια μέρα να περπατήσω ξυπόλυτος σε τούτη τη γη!