Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Λένε πως η καλή μέρα, απ’ το πρωί φαίνεται. Το ίδιο και η κακή. Το ίδιο και η αδιάφορη. Ξυπνώντας σήμερα, ένιωθα το κεφάλι μου πρησμένο και ίσως διπλάσιο σε όγκο. Αλλά, το δεύτερο, μάλλον, δεν ισχύει γιατί θα τραβούσα πολλά περισσότερα βλέμματα στο δρόμο. Πολλή κίνηση στο δρόμο (σοβαρά, πάρα πολλή), ένα εξωτερικό ραντεβού, με την παρουσία μου να μην έχει λόγο ύπαρξης εκεί μέσα, μετά επιστροφή στο γραφείο κ.ο.κ. μέχρι να έρθει το τέλος του ωραρίου.

Ευτυχώς υπάρχει η βροχή

Κοντά στο τέλος της εργασιακής ημέρας, βγήκα λίγο από το καβούκι του γραφείου και έκατσα έξω να αφουγκραστώ τη βροχή. Είμαι τυχερός στην ατυχία μου και στη δουλειά έχω ένα όμορφο εξωτερικό περιβάλλον, αρκετά πλούσιο σε φύση. Η ατμόσφαιρα, λόγω της βροχής, ήταν πεντακάθαρη. Προς στιγμήν βρέθηκα μέσα στον Ben Nevis και στην άγρια ομορφιά του. Κάτι τέτοιες στιγμές πυροδωτούν το φευγιό μου.

Έχασα κάτι;

Παρά τον πονοκέφαλο, όταν γύρισα σπίτι ήμουν ευδιάθετος. Όχι τόσο για να πάρω τους δρόμους, αλλά ούτε και χάλια για να ξαπλώσω από τις 8! Μια χαζοταινία αργότερα, βρίσκομαι στο πάτωμα σκεπτόμενος τι μπορεί να πήγε στραβά. Μέλημα των γονιών μου ήταν να έχω ένα χαρτί στα χέρια μου και διάφορα άλλα εφόδια για τη ζωή. Όλοι οι γονείς αυτό δε θέλουν; Μάλλον, λάθος, η κοινωνία αυτό δε θέλει για τα παιδιά της; Πήγαινε σχολείο, σπούδασε, δούλεψε, παντρέψου, δούλεψε, αγόρασε σπίτι, γέννα, δούλεψε, γέννα ξανά, γέρασε, δούλεψε, ξεχρέωσε το σπίτι, πήγαινε διακοπές αφού κανονίσεις τα έξοδα της κηδείας σου, και στο τέλος, δούλεψε λίγο ακόμα πριν πεις αντίο.

Ώπα, κάτι έχασα! Α, ναι. Μια ζωή. Αλλά δε βαριέσαι, έχω την επόμενη.
Τι, όχι;

Fuck society

Πόσα από τα χρόνια που έχεις σε αυτόν τον μάταιο κόσμο σκοπεύεις να ζήσεις όπως θέλεις; Έχεις ένα υπέροχο κορμί που μπορείς να γεμίσεις με αναρίθμητες ουλές, ωραίες ιστορίες και ωραιότερες αναμνήσεις.

Βαρέθηκα! Αλλά επειδή με απασχολεί αυτό το θέμα και το σκέφτομαι συχνά, θα επανέλθω.