Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Θα σου ζωγραφίσω μια σύντομη εικόνα για να μπεις κι εσύ στο κλίμα.

19:24

Έχω ήδη γυρίσει σπίτι απ’ το γραφείο εδώ και αρκετή ώρα. Για διάφορους λόγους, βρίσκομαι ήδη στο κρεβάτι. Το μόνο φως στο δωμάτιο έχει βαθύ μπλε χρώμα και έρχεται από τις γύρω πολυκατοικίες, χωρίς να ενοχλεί στα μάτια. Επικρατεί η ησυχία που τόσο πολύ αναζητώ.

20:03

Η ησυχία δίνει τη σκυτάλη στις σκέψεις. Αυτό το γαμημένο το μυαλό, μόλις ξεκινήσει να ξερνάει σκέψεις, δεν σταματάει. Το κακό με εμένα, ένα από αυτά, είναι πως πολλές από τις σκέψεις μου έχουν να κάνουν με το αναπόφευκτο μέλλον όλων μας, είναι μακάβριες, στενάχωρες και συνήθως καταλήγουν σε σιωπηλά κλάματα. Τα σενάρια διαδέχονται το ένα το άλλο και η πρότερη ησυχία έχει πλέον γίνει εκκωφαντική σε σημείο που παρακαλάω, είτε να αποκοιμηθώ, είτε να χτυπήσει το τηλέφωνο για να βγω απ’ τη μιζέρια μου.

Πόσο τρομακτική μπορεί να γίνει η σιωπή όταν φωνάζει…

Από που κλείνουν, λοιπόν, οι σκέψεις; Που είναι αυτός ο διακόπτης που τον κατεβάζεις και όλα σταματούν; Στα νιάτα μου πίστευα πως η κόλαση είναι μια ατελείωτη πτώση μέσα σε ένα μαύρο κενό. Τώρα πιστεύω πως είναι μια τέτοια θορυβώδης σιωπή. Ίσως όταν την επισκεφτώ, να μπορέσω να σου μεταφέρω την εμπειρία μου.