Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είναι βδομάδες μέσα στο έτος και μέρες μέσα στη βδομάδα και στιγμές μέσα στη μέρα που όλα γίνονται πολύ απλά. Τα βήματά μου, η ανάσα μου, η ομιλία μου, ακόμα και οι συναναστροφές μου με τον υπόλοιπο κόσμο. Η θέα απ’ το παράθυρο, η βόλτα με το αμάξι, όλα παίρνουν μια ρευστή μορφή. Η μουσική στα αυτιά μου σταματά, οι νότες μετατρέπονται σε γέλια και οι στοίχοι σε κλάματα.

22:38

Ξάπλωσα μπρούμυτα γιατί ήθελα λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Αυτές οι στιγμές περισυλλογής είναι πολύτιμες. Απαραίτητες σε κάθε άνθρωπο, όπως τα Σαββατόβραδα. Όσο περισσότερες συναναστροφές έχω με άλλους, τόσο περισσότερο ζητάω τον εαυτό μου. Το κακό όμως ξέρεις ποιο είναι; Να βρίσκω χρόνο με τον εαυτό μου αλλά να μην ξέρω τι να του πω. Απλές κουβέντες του καθρέπτη, όπως ένα «τι κάνεις ρε μαλάκα», έχουν δυσκολέψει και δε βγαίνουν πια απ’ το στόμα μου. Κάτι τέτοιες στιγμές προσπαθώ να του λέω κανένα χαζό αστείο για να σπάσω τον πάγο, αλλά ο μαλάκας, εκεί, αγέλαστος.

Θυμάμαι πως γκρίνιαζα, πιτσιρικάς, μέχρι να περάσει το δικό μου. Και όταν αυτό περνούσε, το βαριόμουν! Την ίδια ηλιθιότητα κάνω (και κάνεις) και τώρα. Χτίζω έναν εαυτό, τον οραματίζομαι τη μέρα, τον ονειρεύομαι τη νύχτα, τον φτιάχνω, μόνο και μόνο για να γυρίσω να του πω «σε βαρέθηκα». Και αυτή η λούπα θα παίζει για μια ζωή, μέχρι να πέσω σε λακκούβα και η βελόνα να βρεθεί εκτός δίσκου. Τότε θα αρχίσω να βλέπω καθαρά. Τότε θα γίνουν όλα απλά!