Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε αυτά; Ίσως μου ταιριάζει κάτι τέτοιο, ίσως και όχι. Προς το παρόν θα το κρατήσω.

Αρχικά πρέπει να σου πω πως ο λόγος που είπα να ξεκινήσω κάτι τέτοιο είναι γιατί δεν είχα έμπνευση να γράψω κάτι άλλο, αλλά και για να “ακούσω” λίγο τις σκέψεις μου. Έχει τόση βαβούρα η καθημερινότητα και ο κόσμος που ζω, που νομίζω πως έχω αρχίσει να ξεχνάω πως είναι η φωνή του εαυτού μου. Παλιότερα μου μιλούσα. Στον καθρέπτη, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο. Έκανα συζητήσεις, κριτικές και κάθε τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ήμουν τρελός, στην κοσμάρα μου. Ωραία ήταν. Μέχρι να αρχίσουν να βγαίνουν οι “σοβαρές” σκέψεις προς τα έξω, θα αρχίσω να γράφω την καθημερινότητα και άλλες τέτοιες ανιαρές βλακείες. Δεν σου κρύβω πως δεν με ενδιαφέρει αν θα τις διαβάσεις ή αν θα σου αρέσουν. Όπως κάθε τι που έχω γράψει ως τώρα, έτσι και αυτό, το γράφω για μένα. Εγωιστικό; Δε νομίζω!

05:47

Ξύπνησα από ένα άσχημο όνειρο. Την ώρα τη θυμάμαι γιατί έχω συνηθίσει να κοιτάζω την ώρα που ξυπνάω από κάποιο όνειρο ή εφιάλτη. Είδα πως ήμουν ακόμα στην προηγούμενη δουλειά. Ήταν σε άλλο μέρος τα γραφεία τους αλλά οι άνθρωποι ήταν το ίδιο σάπιοι και τοξικοί. Σηκώθηκα με ταχυκαρδία και έναν πόνο στο στήθος, στη μεριά της καρδιάς, ο οποίος μου κάνει παρέα μέχρι και τώρα που γράφω αυτά που γράφω. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν ξανακοιμήθηκα. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, είμαι σαν ζόμπι στη δουλειά από τις δύο το απόγευμα. Φυσικά και με καταλαβαίνεις γιατί και εσύ το έχεις ζήσει αυτό πολλάκις.

Οι ώρες στη δουλειά φάνταζαν, για άλλη μια φορά, ατελείωτες, γεμάτες γκρίνια, έλλειψη οξυγόνου, γέλιο. Και φυσικά, το μόνιμο κερασάκι στην τούρτα· την ρητορική ερώτηση, “για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ και δεν παίρνω τα βουνά”. Δυστυχώς δεν έχω ποτέ την απάντηση. Αλλά, νομίζω πως δεν χρειάζεται να την έχω. Αργά ή γρήγορα (ελπίζω γρήγορα) θα έρθει η ώρα που θα πάρω τη γυναίκα μου και τη γάτα μου και θα εξαφανιστούμε.

20:08

Επιστρέφω απ’ το φαρμακείο, φοράω τη ρόμπα μου, πίνω το δεύτερο ποτήρι καφέ της ημέρας και έχω τη φαεινή ιδέα να βρω εναλλακτική πηγή εισοδήματος. Οι προσπάθειες άκαρπες και η κατάληξη με βρίσκει να γράφω τις βλακείες που διαβάζεις τόση ώρα. Κάθε φορά που κυνηγάω αυτή την ιδέα, καταλήγω είτε να μελαγχολώ είτε να μελαγχολώ. Δεν ξέρω ποιους να πιστέψω· αυτούς που λένε πως οι μεγάλες ιδέες έρχονται στο άσχετο και τρακάρουν μετωπικά το κεφάλι σου ή αυτούς που λένε πως βάζεις τον κώλο σου κάτω και στύβεις το μυαλό μέχρι να γεννηθεί η ιδέα; Τα έχω δοκιμάσει και τα δύο αλλά, μάλλον, κάνω κάτι λάθος.

Λέω να σε αφήσω τώρα. Μπορείς, ελεύθερα, να μου πεις στα σχόλια από κάτω να σταματήσω να γράφω μαλακίες, πως κανέναν δεν ενδιαφέρουν οι σκέψεις μου και γενικά να βγάλεις αυτό που έχεις και εσύ μέσα σου.

Τα λέμε όταν τα ξαναπούμε.

-ρ.α-