Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Δεν αντέχω τη μουρμούρα. Ούτε τη μιζέρια, ούτε τη συνεχή γκρίνια. Ούτε τους ανθρώπους που το κάνουν συστηματικά. Απορώ με εκείνους που ζουν από αυτό. Ψάχνουν ακατάπαυστα μια νέα αφορμή για να ξεκινήσουν το μοτεράκι που έχουν στη γλώσσα τους. Και όταν δεν υπάρχει κάποια αφορμή, αρχίζουν να μουρμουράνε για την ίδια τους τη ζωή και το πόσο δύσκολα τους τα έχει φέρει.

Η ζωή του καθένα μας είναι δύσκολη, για τους δικούς της λόγους. Όλοι θέλουμε, λίγο ως πολύ, τη στήριξη αλλά αυτό το ζητάμε από τους φίλους. Ή τους ψυχολόγους. Οι υπόλοιποι δεν μας φταίνε σε τίποτα! Κάνω λάθος; Αν εσύ που το διαβάζεις είσαι από αυτούς που γκρινιάζουν, τότε διαφωνείς με όλο αυτό. Λίγοι το παραδέχονται πως είναι ανυπόφοροι.

Υπάρχει και η άλλη κατηγορία αυτών των ανθρώπων -σε αυτήν ανήκω- που μουρμουράνε, γκρινιάζουν και κάνουν φανταστικούς διαλόγους, μόνοι τους στο αυτοκίνητο την ώρα που οδηγούν. Ξέρετε ποιους λέω, αυτούς που τους δείχνουμε, περνώντας δίπλα τους, και τους λέμε τρελούς; Αυτούς!

Μέσα σε όλους αυτούς τους χαρμόσυνους ήχους, το κεφάλι μου, μου ζητούσε απεγνωσμένα να εκραγεί, αλλά δεν το άφησα ούτε σήμερα…

Όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο

Σεβασμός στον προσωπικό χώρο του άλλου. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο το πόσο κοντά σου έρχεται κάποιος, αλλά περικλείει και τα ντεσιμπέλ της φωνής! Δεν γίνεται, ας πούμε, να κάθεται κάποιος σε ένα παγκάκι, ήσυχος και ήρεμος και ξαφνικά ο διπλανός του να ξεκινάει γκαρίζει στο τηλέφωνο. Όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και την ποιότητά του.

Βρέθηκα κάποτε στη λίμνη Σίελ (Loch Shiel), στη Σκωτία. Υπάρχει μια μικρή προβλήτα εκεί, που αράζουν τα λιγοστά καΐκια ή μικρά καραβάκια που κυκλοφορούν στη λίμνη. Ήμουν ολομόναχος και γαλήνιος. Είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος, όταν είδα στον ορίζοντα να έρχεται ένα τέτοιο καραβάκι. Λίγα λεπτά αργότερα είχε αράξει μπροστά μου και ο καπετάνιος του βγήκε στην προβλήτα. Ήταν ένας ψαράς, μια φιγούρα βγαλμένη από ταινία. Με χαιρέτησε και μου είπε:

Sorry I disturbed your peace with my big boat.

Καληνύχτα.