Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ένιωσα μια τρομακτική ευφορία. Ήταν τόσο έντονο συναίσθημα που έμοιαζε με έμφραγμα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτίστηκε ένα όνειρο. Δεν ξέρω αν θα πάρει σάρκα και οστά κάποια μέρα, αλλά γεννήθηκε.

Το δύσκολο κομμάτι, έγινε.

Ναι, αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι. Μέσα στον κύκλο δουλειά-άγχος-πληρωμές-αποφυγή αυτοκτονίας-λιγοστός ύπνος, το να ονειρεύεσαι, είναι το δύσκολο. Ευτυχώς μπορώ ακόμα. Η σύλληψη ενός ονείρου, πολλές φορές, ξεπερνάει την ευχαρίστηση της πραγματοποίησής του.

Δοκίμασε και εσύ, ρε!

Αν ακούγαμε τα όνειρά μας λίγο περισσότερο, αυτός ο κόσμος θα παρέμενε το ίδιο χάλια με τώρα… απλά με περισσότερα μπαλόνια στον ουρανό.

Το ξέρω, ίσως είναι μαλακίες για πολλούς αυτά, αλλά ποιος νοιάζεται; Δεν ζούμε μαζί. Στο τέλος της μέρας, κανείς δε ζει με κανέναν. Μερικές φορές ούτε με τον εαυτό μας. Οπότε, who give a damn what you think?!