Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Είτε πρέπει να αλλάξω πορεία, είτε να κάνω υπομονή και να βράσω στο ζουμί μου. Ο συναγερμός κάποιου αυτοκινήτου χτυπάει ασταμάτητα εδώ και ώρα. Και αυτός σε αδιέξοδο θα βρίσκεται, αλλά κατάφερε να ξεσπάσει. Εγώ δεν μπορώ. Όχι ακόμα.

Στο παρελθόν έχω βρεθεί πολλές φορές στο ίδιο αδιέξοδο. Πάντα προτιμούσα να αλλάζω δρόμο, όμως, για πόσο θα το κάνω αυτό; Κάποιος μαλάκας να μπλοκάρει το δρόμο σου, θα προκύπτει συνεχώς. Μήπως έφτασε η ώρα μιας μετωπικής σύγκρουσης;

Σε τέτοιες περιπτώσεις, το αδιέξοδο είναι ένας τοίχος. Και αυτός ο τοίχος, συνήθως, είναι ένας ηλίθιος, και ως γνωστό, το να συνεννοείσαι με έναν ηλίθιο, είναι το ίδιο μάταιο με το να προσπαθείς να ενώσεις κόκκους άμμου. Οπότε τι κάνεις; Αποδέχεσαι την βλακεία που δέρνει τον κόσμο και μένεις στάσιμος, μέχρι τα δικά σου νεύρα να γίνουν ψιλοκομμένος μαϊντανός; Ή περνάς από πάνω του με το σύνθημα «ένας λιγότερος»;

Ειλικρινά, είναι πολύ κουραστική αυτή η σκέψη. Και ας πούμε πως λες, θα το ανεχτώ όσο μπορώ. Δεν ξέρεις που θα σε χτυπήσει το ρημάδι το άγχος. Στα νεύρα, στο κεφάλι, στο στομάχι, στο δέρμα; Είναι τελείως απρόβλεπτο. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να βάζεις (και να βάζω) όριο αντοχής.

Όριο αν(τ)οχής

Ο ορισμός είναι απλός και ξεκάθαρος. Πόσο σκατό μπορείς να αντέξεις! Πόσο καιρό μπορείς να αντέξεις, ρίχνοντας αλκοόλ στον πρωινό καφέ στη δουλειά για να βγάλεις τη μέρα! Πόσο κοντά μπορείς να φτάσεις στη βόλτα με φορείο! Και άλλοι τέτοιοι παρόμοιοι ορισμοί. Ας μην το κουράζουμε… καμία δουλειά, καμία φιλία, καμία κατάσταση, καμία σχέση, δεν αξίζει να χαλάσεις τη δίκη σου ψυχική και σωματική υγεία. Για κανένα λόγο! Τελεία και παύλα!

Ένα από τα πράγματα που έμαθα -και μαθαίνω ακόμα- είναι πως η ηρεμία, ψυχική και σωματική, είναι υπέρτατο αγαθό, δικαίωμα και υποχρέωση προς τον εαυτό μας.