Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είναι φορές που με πιάνω να μην κοιτιέμαι στον καθρέπτη. Δεν ξέρω αν φοβάμαι αυτό που θα δω, ή αν το βαρέθηκα, ή αν το αποφεύγω. Δεν ξέρω καν αν το κάνω επίτηδες. Απλά συμβαίνει, τώρα τελευταία.

Πιστεύω πως οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, δε γίνονται συνειδητά. Συμβαίνουν χωρίς να το καταλάβουμε, όπως ένα δυνατό χαστούκι από ένα αόρατο χέρι. Έρχονται με ένα τελεσίγραφο, στο οποίο απαντάς με ένα ναι ή ένα ναι. Δεν υπάρχει χρόνος να το σκεφτείς, ούτε να αντιδράσεις. Το ζύγι έχει πέσει στη μεριά που ήταν να πέσει και δεν έχεις πάρει χαμπάρι για τίποτα! Δυστυχώς ή ευτυχώς, βλέπω πως δεν έχει έρθει μια τέτοια αλλαγή για μένα, όσο και αν την κυνηγάω από παρόρμηση.

Η μαλακία με αυτό είναι πως δεν μπορείς να είσαι ποτέ 100% προετοιμασμένος. Όπως και με τον καθρέπτη. Ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για αυτό που θα αντικρίσεις το πρωί, ούτε για μια αλλαγή που θα έρθει, ούτε για τίποτα!

Πάντως, άσχετο, έχουμε ένα μήνα μέχρι τα Χριστούγεννα. Φέτος δεσμεύτηκα να γράψω μια χαρούμενη ιστορία. Και θα το κάνω. Όσο χαρούμενη μπορεί να βγει από μέσα μου, βέβαια.