Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Μ’ αρέσει να διαβάζω στιχάκια και μηνύματα σε τοίχους. Όχι μόνο σε τοίχους. Σε παγκάκια, σε δέντρα, σε τουαλέτες, σε ταμπέλες, ακόμα και πάνω στη σκόνη σε αυτοκίνητα. Είναι ίσως η πιο αυθόρμητη και ειλικρινής μορφή τέχνης και έκφρασης. Πάντα ήθελα να γράψω και εγώ πάνω σε παγκάκι, αλλά, μέχρι στιγμής, δεν το έχω κάνει ποτέ. Έχω περιοριστεί στο χαρτί.

Ένα παγκάκι με ένα στίχο, αμέσως, παίρνει άλλη υπόσταση. Αποκτά χαρακτήρα και, αναλόγως με το στίχο, θέα. Ναι, θέα.

Κάποτε είχα καθίσει σε ένα παγκάκι που βρισκόταν απέναντι από τη σκουριασμένη καγκελόπορτα ενός χωραφιού. Καμία ιδιαίτερη ομορφιά. Δίπλα μου, όμως, ήταν χαραγμένο το εξής:

Θυμάσαι που κοιτούσαμε τη θάλασσα; Χ+Μ

Αμέσως το παγκάκι απέκτησε τη δική του θέα, φτιαγμένη από την ουσία των πρωταγωνιστών, Χ και Μ, τη θάλασσα και τη δική μου φαντασία.

Τα στιχάκια στα παγκάκια τα αγαπώ μια στάλα περισσότερο από τα υπόλοιπα.